Հացը Աստծո տված սուրբն է

Ֆրունզ, ես ու դու երբեք խռով չենք եղել, բայց իրարից նեղացած կանք: Դե, դերասան ենք, միշտ սրված զգացողություններով, եթե մեկը պատահմամբ մեզ մեր ուզածով չի բարևում, ասում ենք՝ ըհը, էստեղ մի բան կա: Բայց սրանք պուճուր բաներ են, կյանքի բաներ են, կլինեն, կանցնեն, եթե ուզենանք՝ կանցնեն: Մեր սխալի ու մեր վատի հերն էլ անիծած: Եթե ուզենանք, ուրիշ բաներ կմտաբերենք: Զորօրինակ, որ իրար հետ հաց ենք կերել, որ սուփրա-սեղան ենք նստել, որ լավ կերակուր ունենալիս իրար փնտրել ենք, ամաչել ենք մենակ ուտել, որ Սանամը քեզ շատ սիրելուց մեզ էլ է սիրել, մայրական օրհնությամբ մեր առաջն էլ է մի աման ճաշ դրել: Քո Սանամը…

ԸՆԿԵՐ… ԸՆԴԿԵՐ: Հայն ուզում է ասել՝ հացդ մենակ չուտես, և ում հետ հաց ես կերել՝ քո ընկերն է, որովհետև հացը Աստծո տված սուրբն է, էն սուրբ է, որ մեզ մարդ է պահում… Հեյ գիտի հայ, մեր պապերն ինչքան բան են իմացել…

***

«Արդեն թարոնում էինք աշխատում, բայց դեռ ուսանող էինք: Ես Ստեփանավանից եկա, դու` Լենինականից: Երկու գավառացի երիտասարդ` մայրաքաղաքում: Յուրաքանչյուր ներկայացմանը մասնակցելու համարստանում էինք տասը ռուբլի: Օրերից մի օր երկուսով ունեինք ընդհամենը մեկ ռուբլի` հիմիկվա տասը կոպեկը: Քաղցած էինք, որոշեցինք մի բաժակ արևածաղիկ առնել, որ ուտելու պատրանք լինի: Թատրոնի այգում հեծանք նստարանին, թղթե փոքրիկ տոպրակը դրինք մեջտեղը: Հիշո՞ւմ ես Ֆրունզ, ինչից էինք խոսում: Իհարկե հիշում ես. թատրոնից, Ստանիսլավսկուց, մեր դերասաններից, զրուցում էինք աշխարհը մոռացած, քաղցը մոռացած, թատրոնով զմայլված ու հմայված… Թատրոն, դերասանություն, թատրոն, թատրոն… Խոսելը երկարացնում էր մեր արևածաղիկ չրթելը, և դա, կարծեմ, մեր կախարդական օրերից էր…

Նոր թատրոն ես սարքում: Ամեն անգամ հիշելիս ժպտում եմ: Տնաշեն, ոտից գլուխ թատրոն ես, թատրոնը քոհոգում սարքած պրծած է, էդ ի՞նչ ես տանջվում: Բա դու ափսոս չե՞ս` մեխ ու տախտակով զբաղվես: Աստված քեզ ազատ է ստեղծել: Դու անսանձ ու անթամբ ձի հեծնող, անկաղապար արվեստի տեր` ինքդ ինչու ես կապանում: Թող ծառս լինի ձիդ, խրխնջա զրնգուն… Մրցանակներ շահես ազգիդ համար:

Ուրիշի գործով թող ուրիշը զբաղվի` բարձունքներին սովոր մարդ…

Տարիներ անցան… նկարահանվում ենք «Մենք ենք մեր սարերը» ֆիլմում: Փառքի մեջ լողում էր Մհերն արդեն, նույնիսկ մեքենա ուներ արդեն: Գնում էինք Իջևանի սարերը` մեր կիսատ գործին: Սևանի խորտկարաններից մեկի առաջ կանգ առավ:

– Հերն էլ անիծած նկարահանումների, իջիր:

– Ֆրունզ, Հենրիկը սպասում է…

– Հենրիկը կհասկանա մեզ, աշխարհը չի քանդվի, իջիր…

Մհերը հաստատ քայլերով մտավ ներս, թագավորական տեղ ընտրեց, ձեռքի թագավորական շարժումով մատուցողին հրավիրեց. Սա հալվեց երջանկությունից ու սկսեց թվել ճաշատեսակները…

– Բեր… մի խոսքով` ինչ որ լավ բան ունես, բեր:

– Ի՞նչ ենք անում, երկուսով այսքանն ինչ ենք անելու:

– Քու բանը չի, դու սուս… էն սեմուչկեն հիշում ես… Մուռը հանենք, ես սրանց հերն եմ անիծել…

Խորովածը, խավիարը, իշխանը կերանք- խմեցինք իշխանավարի, հին ու նորով, ապագայով համեմեցինք մերխոսքն ու զրույցը, հիշեցինք նրա ծնողներին, տխրեցինք հազար անգամ…»:

Սոս ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Այսօր հայ անվանի դերասան Սոս Սարգսյանի ծննդյան օրն է

Գայանե ՊՈՂՈՍՅԱՆԻ ֆեյսբուքյան էջից

Մեկնաբանություններ